مشارکت در فعالیتهای خیریه به منزله حمایت اجتماعی در جهت ارتقای سلامت اجتماعی

امروزه سلامت اجتماعی به عنوان یکی از ابعاد سلامت، در کنار سایر ابعاد جسمانی، روانی و معنوی نقش و اهمیت ویژه ای پیدا کرده است، به نحویکه دیگر سلامتی فقط عاری بودن از بیماری های جسمی و روانی نیست، بلکه به معنای چگونگی عملکرد انسان در روابط اجتماعی و تاثیرگذاری5 این روابط بر زیست اجتماعی است. سلامت اجتماعی را در حقیقت میتوان گزارش فرد از کیفیت روابطش با افراد، دوستان، نزدیکان و گروه های اجتماعی که وی در آنها عضو است یا با آنها ارتباط دارد، تعریف کرد. این ب4عد از سلامت در واقع متشکل از مجموعه ای از مولفه ها و عناصر است که این مولفه ها در کنار یکدیگر نشان میدهند که چگونه و در چه مرتبه ای افراد در زندگی اجتماعی خویش عمل میکنند. از نقطه نظر کییز، کیفیت زندگی و عملکرد شخصی فرد را نمیتوان بدون توجه به اجتماع ارزیابی کرد و در واقع این جامعه است که بر روی روند و کیفیت زندگی اشخاص و عملکرد ایشان تاثیر میگذارد. فرد سالم از نظر اجتماعی، فردی است که اجتماع را به صورت یک مجموعه معنادار و قابل فهم و بالقوه موثر برای رشد و شکوفایی خود بداند و نسبت به جامعه و گروه های اجتماعی تنها احساس تعلق داشته باشد، و جامعه و اجتماع را نه در مقابل خویش، بلکه کنار و همراه خویش تلقی کند. از نظر کییز مولفه های سلامت اجتماعی عبارت از شکوفایی اجتماعی، همبستگی اجتماعی، پذیرش اجتماعی، مشارکت اجتماعی، و انسجام و یکپارچگی اجتماعی میباشند. از سوی دیگر، فعالیت خیریه را میتوان بعنوان یک اقدام شخصی و داوطلبانه در جهت خیر عمومی و نفع اجتماعی دانست که به معنای مشارکت اجتماعی افراد در بهبود وضعیت جامعه و گروه های اجتماعی است. این پژوهش در پی پاسخ به این سوال است که مشارکت در امور خیریه، چه تاثیری بر روی سلامت اجتماعی میگذارد روش: روش تحقیق در این پژوهش، روش اسنادی – کتابخانه ای و تحلیلی است که طی آن سعی میشود که ارتباط میان مشارکت در امور خیریه و سلامت اجتماعی به صورت نظری تحلیل و در نهایت بر اساس نتایج بدست آمده، ارتباط یا عدم ارتباط متغیرهای تحقیق تعیین گردد. بر این اساس در این مطالعه، سعی میشود تا رابطه کنشگری در امور خیریه با مولفه های سلامت اجتماعی مورد بررسی و واکاوی قرار بگیرند.یافته ها: سلامت اجتماعی از پنج شاخص اصلی تشکیل میشود که عبارت از شکوفایی اجتماعی؛ همبستگی اجتماعی؛ پذیرش اجتماعی؛ مشارکت اجتماعی؛ و انسجام و یکپارچگی اجتماعی میباشند. از سوی دیگر، کنشگری در امور خیریه به منزله نوعی از حمایت اجتماعی است که در بطن یک شبکه اجتماعی صورت می پذیرد.نتیجه گیری: فعالیت در امور خیریه نوعی از کنش به حساب می آید که اگرچه به منزله حمایت اجتماعی از اقشار خصوصا0 آسیبپذیر صورت میگیرد، اما از آنجا که اولا0 به رشد اجتماعی افراد جامعه کمک میکند،ثانیا0پایه های همبستگی اجتماعی را در گروه های اجتماعی فرو دست محکم مینماید،ثالثا0 سبب پذیرش اجتماعی گروه های پایین اجتماعی در بطن جامعه میشود،رابعا مقدمات مشارکت اجتماعی اقشار آسیبپذیر را در حیات اجتماعی فراهم کند، و در نهایت به انسجام و یکپارچگی اجتماعی منجر میشود؛ میتوان گفت که سبب ارتقای سلامت اجتماعی در جامعه نیز میشود و توجه و اهتمام به آن از این منظر بسیار حائز اهمیت است.